После курсов журналистов – практика

Одна из читательниц блога, Любовь, заинтересовалась результатами обучения слушателей курсов по подготовке журналистов. Отчитываюсь.

Слушатели курсов журналистики сейчас проходят практику. И довольно успешно! Их публикации (а также стихи – оказалось, есть и такие таланты!) выходят в нашей местной газете «Ганцавіцкі час», на базе которой мы и обучаемся азам профессии. 

Ниже предлагаю несколько работ моих учеников, чтобы желающие сами смогли оценить  их труд и тренерский.

Интервью с алкоголиком Сергея Блинковского только готовится в печать. Думаю, этот материал – вполне в формате этого блога, правда, написан он на белорусском языке. Ну, а чтобы не загружать своих посетителей местными проблемами, предлагаю также почитать стихи наших «школьников» – так мы их называем между собой. Это, конечно, не совсем журналистика, но зато станет понятно, насколько талантливые люди занимаются у нас на курсах.

ІНТЭРВЬЮ З АЛКАГОЛІКАМ
Напіцца – каб забыцца, або Чаму людзі ў бутэльку лезуць…
Вясковае мужчынскае насельніцтва, на маю думку, можна падзяліць на дзве катэгорыі: на тых, хто задаецца пытаннем: “Чарку выпіць ці ўпіцца?”, і на тых, хто з першага кілішка ведае, што ўп’ецца да бяспамяцтва. Ёсць, вядома, і трэцяя катэгорыя – тыя, хто ўвогуле не ўжывае спіртнога, але яны, хутчэй, выключэнне з завядзёнкі, якая ўсталявалася апошнім часам.
Майго сённяшняга суразмоўцу, імя якога мы не называем па этычных меркаваннях, можна з упэўненасцю аднесці да другой катэгорыі.
– Калі ты ўпершыню ў сваім жыцці пакаштаваў спіртное?
– Упершынню – яшчэ ў дзяцінстве. Мне тады было гадоў дзесці пяць… ці сем. Стаяла настойка з лахачоў. Рабілі яе раней бабкі: цукрам засыпалі і выстойвалі нейкі час. Настойка салодкая атрымлівалася, нібы кампот. Пакаштаваў я гэту настойку, ды не, добра яе выпіў, і яна мне спадабалася. Потым хадзіў пьяны, песні спяваў.
А гадоў у шаснаццаць пачалі пакрыху выпіваць перад дыскатэкай з хлопцамі. Каб трохі смялейшымі быць з дзяўчатамі. Потым служба ў войску. Вярнуўся. У 90-я гады працы не было, ды наогул, каму тады лёгка было. Ну, тады і з’явілася цяга да “зялёнага цмока”. Не знайшоў нічога лепшага – і пайшоў назад у войска, па кантракту служыць. Пасля скарачэння ўладкваўся на працу ў міліцыі. Думаеш, там меней стаў піць? Не, магчыма, нават больш. Потым і адтуль зволілі.
– Што стала найгалоўнай прычынай таго, што ты пачаў зазіраць у кілішак?
– Ну, гэта лёс такі, разумееш? Па-першае, адсутнасць працы, дзе плацілі б адпаведна заробленаму. А па-другое, з жонкай разышоўся. Ёй было мала грошай, што ў сям’ю прыносіў. А дзе работу шукаць пры цяперашняй уладзе? У Маскву ехаць? Дык ездзіў. І там п’юць! І я піў.
– Цяпер ці часта ты пьеш?
– Шчыра кажучы, як грошы ёсць, так і п’ю, а няма грошай – дык і не п’ю. Калі піць па-мінімуму, ну, пляшак з пару на працягу дня, дык можна і тыдзень піць. Бо калі больш, да беспрытомнасці, дык не больш трох дзён вытрымліваеш, потым на такі ж прамежак часу патрэбны адпачынак. А то сэрца не вытрымае. Пры гэтым трэба сядзець дома, нікуды не выходзіць, бо як выйдзеш у цэнтр – ізноў нап’ешся.
– Што ж так цягне да спіртнога?
– Адчуваеш кайф, задавальненне. З’яўляецца лёгкасць жыцця, знікаюць усялякія праблемы, усё вакол цудоўна! Толькі гэта праходзіць, і патрэбны новыя, усё большыя порцыі спіртнога, каб зноў адчуць кайф.
– Да таго, як ты пачаў піць, у цябе, напэўна, былі нейкія мары, памкненні. Ці дасягнуў ты іх, ці ажыццявіў?
– Усё, аб чым я марыў і да чаго імкнуўся, у жыццё паспеў увасобіць. Адзінае, аб чым шкадую, – што не атрымалася захаваць сям’ю. Мне вельмі не хапае сустрэч з дачкою, я сумую па ёй, хоць мы час ад часу і бачымся. Я да яе езджу, яна да мяне прыязджае. Але гэта не тое, разумееш, бракуе заўсёднай лучнасці. Вось што крыўдна!
– Ці было табе калі-небудзь сорамна за тое, што ты зрабіў пад уздзеяннем “зялёнага цмока”?
– Заўсёды, заўсёды сорамна! Рэч у тым, што раніцою, калі з бадунца прачынаешся, нават страшна на вуліцу выйсці, таму што не ведаеш, што ты ўчыніў. Калі перап’еш, не памятаеш, што было. Таму магу на будучае папярэдзіць тых, хто будзе чытаць гэтае інтэрв’ю: лепш не дапівайцеся да такой ступені. Гэта несур’ёзна. Я вам гэта кажу як выпівоха са стажам. Нельга так… Беражыце свае сям’і, захоўвайце іх, бо гэта самае каштоўнае, што ў нас ёсць!
– Дзякуй за размову. Думаю, тыя, хто прачытае гэтыя радкі, да цябе прыслухаецца.
Сяргей БЛІНКОЎСКІ

И – обещанные стихи, которые уже увидели свет в периодическом издании.

Алеся СИЛИЦКАЯ

ЖИВУ ТОБОЙ

Он меня – «маленькой девочкой», «ласковым солнышком»…
Руки целует, прядь убирает со лба.
Рядом со мной, только лишь мой – до самого донышка.
А я слепа.

Он мне о том, что любит без меры меня, сумасшедшую,
И в доказательство раз в неделю приносит цветы.
А я, когда злюсь на него, посылаю к чертям или к лешему,
Ведь он – не ты.

Он мне серьезно и руку, и сердце, признания страстные.
Я же о счастье его Бога порой молю.
Но наши взгляды направлены в стороны разные –
Я его не люблю.

Даже не знаю, как судьбы потом наши сложатся:
Может быть, ЗАГС, а может – прощание, боль…
Возможно, потом исцелюсь, но пока без тебя «неможется»…
Живу тобой…

РОМАШКА

«Будем – не будем вместе»… Время расставит точки.
Все, что мне нужно, – статная тень Его рядом.
Чтобы в стихах моих – радость и плавный почерк,
Чтобы окутанной быть его ласковым взглядом.

«Любит – не любит»… Вечный, как мир, вопрос.
Будем ли рядом мы до скончания века?
Он в мое сердце уже крепко-накрепко врос.
Стала ли я для него главным его человеком?

«Помнит-не помнит»… Время не воротить.
За счастье спасибо, память. А боли нельзя наружу.
И кто-то другой уже хочет со мною быть,
И кто-то другой уже хочет стать моим мужем.
И снова, ромашка, здравствуй. Как мне Его забыть?
Ну, подскажи, дорогая: нужен мне этот?..
– «Не нужен!»

Людмила ВОЛОДЬКО

В день рождения дочери

В этот день подарить ей крылья,
Ей – прекраснейшей птице из птиц.
Пусть взлетит ввысь, где радость, веселье,
Где любовь и мечта без границ.
Ангел нежный. Пусть кто-то скажет:
“Так нельзя человека назвать!”
Но тебя, моя милая дочка,
Я всегда буду так называть.

Георгий ТОЛИН

ОСЕННИЙ ПЕЙЗАЖ

Поздняя осень. Сыро и зябко.
Где-то печально вскрикнула птица.
Дремлет на печке продрогшая бабка.
Мокрая ветка в окошко стучится.

А над полями тучи нависли,
Плачут дождем, разрываются в клочья,
Словно тревожат их грустные мысли,
Словно могу им хоть чем-то помочь я.

Сена стожок, что у загуменья,
Чуб свой холстом от ненастья укутал.
Ветер слезливый вдруг во мгновенье
Волосы-ветви у ивы запутал.

Пара горшочков на частоколе
Раз уж который дождями обмыта.
И собачонка – с голоду, что ли? –
Лает себе без умолку, сердито.

Еще стихи Георгия Толина можно прочесть ЗДЕСЬ.

Надеюсь, вам с нами было интересно! А мне с моими «школьниками» интересно всегда. До встречи!

P.S. А станет ли журналистика вашим хлебом? Предлагаю порассуждать ЗДЕСЬ.